Her gidiş üzücü; ama her seferinde biraz daha alışmış buluyorum kendimi ayrılığa.
Gökyüzü gri bulutlarla kaplı, hava ağlamak isteyip de ağlayamayan ben gibi birkaç damla bırakıyor yeryüzüne sonra topluyor kendini.
İki gün sonrasına bitirmem gereken kitabımı okumak için elime alıyorum ama yolu izlemek daha çok işime geliyor. Bozkır sonbahar sessizliğine bürünmüş. Hâlâ yeşilliğini koruyan birkaç tarla var onları da bir dahaki gelişimde göremem herhalde.
Maviyle karışık puslu grili gökyüzü ile sarı, kahve ve yeşil yeryüzünü izlemek huzur veriyor. Ta ki Ankara'ya varınca neler olacağını düşünene kadar. Ülkemin geçirdiği zor günlerde bile kendimi düşünecek kadar bencilmişim..
Ankara'ya yaklaştıkça hava kararıyor. Ne olur kararan sadece gökyüzü olsun, gelecek günler ülkem için aydınlık ve huzurlu olsun. İnsanlar boş kavgalar uğruna can vermesin, kimse sevdiklerinin arkasından gözyaşı dökmesin...
