Mikail de benim kadar kararsız sanırım şu ara. Yola çıktığımızdan bu yana 30 dakika geçti ve ilk başta sisli ve korkutucu olan hava bi anda yazdan kalma günleri taklit etmeye başladı.
Bozkırda hayat sakin ve sönük. Ağaçlar yapraklarını dökmekte, bahçeler bozulmuş ama yeni sene için sürülmemiş henüz. Bazı tarlalarda işçiler gözüküyor. Bu mevsimde olsa olsa pancar söküyorlardır. Allah yardımcıları olsun.
Geniş düzlüklerin sonunda birkaç yükselti ilişiyor gözlere. Sivrihisar'a yaklaşmış olmalıyız, kayalıklar gözüküyor.
2.5 yılı geçkin süredir aşinası olduğum bu yollarda her seferinde yeni bir şey görecekmiş gibi dışarıyı izlemeye bayılıyorum. Kulaklığımı sırt çantama sırt çantamı da yukarı koyduğum için müzik dinleyemeyerek izliyorum bu kez etrafı. Trenin sesi ve vagondaki bi amcanın belki de sigara yüzünden deforme olmuş sesi birbirine karışıyor. Ara sıra bir bebek mızırdanıyor, annesi onu susturmak için elinden geleni yapıyor. Ve tren olanca hızıyla almaya devam ediyor yolunu.
(11.35)
