Günün en huzurlu ânı. Nefes alıp verdiğime en çok şükrettiğim anlardan. Hele bir de hava güzel ve keyfim yerindeyse...
Uzun zamandır buraya yazmadığımı fark ettim ve sırf bu yazıyı paylaşabilmek için bir şeyler karalamak istedim ama nafile içimde yazmaya yönelik duygularda bir sorun olduğunu hissettim, anlamlı bir şekilde dökülemiyor kelimeler parmak uçlarıma. Olsun sırf siz bu resmi görün diye ben zırvalıyorum işte böyle biraz burada, katlanırsınız artık benim şu deli saçmalarıma biraz daha.
Yazmak çok güzel bir şey, yazma yetimi kaybetmekten çok korkuyorum, yazmadıkça içimdeki deli daha çok çıldırıyor. Yazmak nefes almak gibi. Ve ben boğuluyorum artık nefes alamadığım için. Eskisi gibi saçmalamak ve yine çok yazmak, yazıp yazıp silmek acaba şöyle mi desem böyle mi yazsam demek istiyorum. Ne olur yazmamı sağlayan hislerim beni koyup koyup gitmeyin!
Fotoğraf: Ankara Gençlik Parkı 26.10.2014
